(Mt 16, 13-19)
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Jezus dziś wprost pyta nas za kogo go uważamy. Niech to pytanie pozwoli na refleksję – jakie jest Jego miejsce w moim życiu? Za kogo ja uważam Syna Człowieczego? Oazowiczu, pamiętaj, że Oaza zakłada przyjęcie Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela, niech odpowiedź na to pytanie nieustannie wraca do tej przyjętej przez Ciebie prawdy.

Słowa Jezusa wskazują też na początki Kościoła, który ma być wielkim dziełem bożym, do którego powstania Bóg posłużył się człowiekiem. Jezus przypomina nam tym samym o istocie Kościoła, którego siły bramy piekielne nie przemogą. Bóg zaplanował zbawienie ludzi nie każdego osobno, lecz wszystkich razem- we wspólnocie. Dlatego też Kościół-wspólnota ludu bożego ma nas prowadzić do Królestwa Ojca. Paradoks Kościoła opiera się na stwierdzeniu, że Kościół jest jednocześnie święty i grzeszny. Święty dlatego, że tworzy go Bóg, a grzeszny dlatego, że tworzą go ludzie. Często zapominamy, że wszelkie niedoskonałości w Kościele wynikają z grzeszności, słabości człowieka. Módlmy się, by moc Boga udoskonalała nasze wspólnoty parafialne i oazowe, aby one prowadziły nas do szczęścia zjednoczenia z Bogiem.

Jak ja wypowiadam się na temat Kościoła – dzieła bożego? Czy potrafię bronić Kościoła i jego ważnej roli w wierze katolika?

Czy swoim życiem pokazuję, za kogo ja uważam Syna Człowieczego?

Czy Bóg zajmuje w moim życiu odpowiednie miejsce? Czy szczerze uznaję go za swojego Pana i Zbawiciela?