Przez pewien czas myślałam, że tak, da się. Zaczęłam zmieniać miejsca, uciekałam. To było najgorsze co mogłam zrobić. Ilekroć ukrywałam się, przeszłość odkrywała mnie i z większą siłą uderzała we mnie. Niezbyt dobrze to przyjmowałam. Wpływało to też na moją modlitwę, bo w momencie kiedy chciałam uciekać, ukrywałam prawdę przed samą sobą, a co gorsze przed Panem Bogiem. I tu ktoś może mi zarzucić, że Bóg i tak wie wszystko. Tak, zgadzam się, ale Bóg to także mądry Ojciec i on czeka, aż sami opowiemy Mu o naszych bólach.

Zdarza się tak, że nie da się zrozumieć zachowania człowieka bez znajomości jego przeszłości, bez wiedzy o tym, co w nim siedzi. Chcę zwrócić uwagę na te wydarzenia, które na pierwszy rzut oka przyniosły tylko ból i cierpienie. Mimo iż wydaje nam się, że uciekliśmy od przeszłości, to przeszłość nie uciekła. Myślę, że ona będzie do końca, pamięć o tym co było, pozostanie. Różnica jest w naszym myśleniu, czy nadal będziemy myśleć o niej w kategoriach – śmiem powiedzieć – zła, czy zaczniemy inaczej przeżywać to co już było i nauczymy się wyciągać radość i wdzięczność za to, co przeżyliśmy.

Przeszłość jest częścią nas, to wydarzenia z naszym udziałem, w mniejszym lub większym stopniu, więc chcąc oderwać się od przeszłości, musielibyśmy oderwać się od siebie samych, a nie wiem czy to możliwe. W naszej głowie musi dojść do konfrontacji z tymi wydarzeniami, których nie chcielibyśmy pamiętać. Dopiero wtedy możemy zacząć żyć w wolności.

Człowiek nie ma w sobie takiej zdolności, aby powstrzymać się od emocji. Może sobie wmawiać – co nie jest dobre – że ich nie ma, ale chcąc, nie chcąc, one są obecne cały czas. Wypowiedziane na głos lub nie, automatycznie rodzą się w nas samych. Nasz organizm wie jak reagować na pewne sytuacje, ponieważ tak go tego nauczyliśmy. Czasami nieświadomie, ale jednak. Przykład, kiedy widzimy naszego przyjaciela po długim czasie, cieszymy się. Kiedy się z kimś pokłócimy, czujemy smutek lub złość. To normalne. W naszej głowie również wykreowaliśmy sobie to, co sądzimy o tym, co nas spotkało. I właśnie tutaj mamy zdolność zmiany tego, co wykreowaliśmy. To od nas zależy czy na myśl o nieprzyjemnym wydarzeniu pojawią się emocje smutku czy też akceptacji i świadomości, że Bóg pozwalając na to, chciał, żebyśmy wyciągnęli z tego jak największe dobro.

Jestem świadkiem takich przypadków, kiedy człowiek chciał wyprzeć swoją pamięć. Nie stajemy przed sobą w prawdzie, nie chcemy przyjąć do siebie wydarzeń, które były zbyt trudne i przyniosły zbyt wiele cierpienia. W dojrzałości chrześcijańskiej bardzo ważna jest akceptacja wszystkiego co nas spotyka. Dosłownie wszystkiego. Tylko wtedy Bóg może objąć swoją dobrocią naszą pamięć.

Stop klatka. To jest tekst o niewygodnych dla nas wydarzeniach, więc musi być co nieco o przebaczeniu.

Nieodłącznym punktem zaakceptowania przeszłości jest przebaczenie samemu sobie, które co prawda jest bardzo trudne. Przebaczenie sobie jest krokiem do kochania siebie samego. Warto pamiętać, że przebaczenie nie usprawiedliwia nas z grzechów, ale pozwala zmierzyć się z nimi i rozpocząć swoją przemianę.

Ja często za punkt odniesienia brałam cierpienia innych ludzi, ale nie te podobne do moich, tylko te większe co najmniej dziesięć razy. Wtedy odpychałam od siebie złość, gniew za coś co nie było dobre. Bo przecież moje problemy nie były aż takie wielkie. Pewien ksiądz powiedział, żebym to wszystko zostawiła, bo mam prawo przeżywać swoje niesmaczne momenty z jednego prostego powodu. Są moje. Mogę czuć smutek, to normalne. Dostrzeżenie i przyjęcie go da nam szansę znalezienia źródła, i wejścia na drogę pojednania z samym sobą.

Agnieszka Butajło

Komentarze

comments