Sługa Boży Ks. Franciszek Blachnicki założyciel Ruchu Światło – Życie
Urodził się 24 marca 1921r. w Rybniku na Śląsku w rodzinie wielodzietnej jako syn starszego pielęgniarza Józefa Blachnickiego i Marii Miler. Uczęszczał do gimnazjum w Tarnowskich Górach. W latach nauki w tej szkole był bardzo aktywny w harcerstwie: był zastępowym, drużynowym, organizował obozy itp. W 1938 zdał maturę.
We wrześniu tego roku podjął służbę wojskową. Jako plutonowy brał udział w kampanii wrześniowej, aż do kapitulacji pod Tomaszowem Lubelskim 20 września. Kilka dni przebywał w niewoli. Jednak uciekł Niemcom i samotnie wrócił do Tarnowskich Gór. W październiku rozpoczął działalność konspiracyjną w tym mieście. W marcu 1940 r „wpadka”. Franciszek Blachnicki musiał uciekać przed Gestapo. Został aresztowany i po kilku tygodniach aresztu śledczego i przesłuchań wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Otrzymał nr 1201. W Oświęcimiu przebywał 14 miesięcy, z tego 9 miesięcy w karnej kompanii bloku 13. Prawie przez miesiąc więziony był w bunkrze, w którym potem zginął św. Maksymilian Kolbe. We wrześniu 1941 r. przewieziony z Oświęcimia do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach. W marcu 1942 r. został skazany na karę śmierci przez ścięcie za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Po ponad czterech miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono mu na 10 lat więzienia po zakończeniu wojny. W tym okresie pobytu na oddziale skazańców miało miejsce największe wydarzenie w całym życiu Franciszka Blachnickiego – nagłe cudowne nawrócenie na wiarę Chrystusa i osobiste przyjęcie Go jako Zbawiciela i Pana, połączone z decyzją oddania całego życia na Jego służbę.
W latach 1942 – 45 przebywał w różnych niemieckich obozach i więzieniach. W kwietniu 1945 r. został uwolniony przez Armię Amerykańską z obozu w Legenfeld w południowych Niemczech. Po zakończeniu wojny wrócił do kraju i wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagielońskiego. W 1950 r. uzyskał magisterium z teologii; w tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie i podjął pracę duszpasterską. Jako wikary pracował w Tychach, w Łaziskach Górnych, w Rydułtowach, w Cieszynie, i w Bieruniu Starym. Pracował głównie z młodzieżą, z ministrantami, formował grupy elitarne w parafii. W tych latach opracował metodę rekolekcji oazowych (Oaza Dzieci Bożych).
W latach 1954 – 56, w okresie uwięzienia i wysiedlenia biskupów śląskich, ks. Franciszek Blachnicki uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach. Przez rok przebywał poza diecezją w Niepokalanowie, studiował duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego. W październiku 1956 r. organizował powrót biskupów śląskich do diecezji. W tym samym roku rozpoczął pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”.
Sąd wydał wyrok skazujący na 13 miesięcy więzienia
Zorganizował i prowadził Ośrodek Katechetyczny, a od 1957 r. społeczną akcję przeciwalkoholową pod nazwą „Krucjata Wstrzemięźliwości”. Akcja ta nawet przybrała charakter ruchu odnowy religijno – moralnej opartej na duchowości o. Maksymiliana Kolbego. W r. 1960 obejmowała już 100 tys. dorosłych działaczy abstynenckich (nie licząc dzieci i młodzieży) w całej Polsce. Centrala Krucjaty Wstrzemięźliwości w Katowicach wydawała dwutygodnik „Niepokalana zwycięża” w nakładzie 120 tys. egzemplarzy.
29 sierpnia 1960r., w dzień ścięcia św. Jana Chrzciciela, Centrala Krucjaty Wstrzemięźliwości została zlikwidowana przez władze państwowe, a w marcu 1961 r. ks. Blachnickiego aresztowano pod zarzutem wydawania nielegalnych druków i „rozpowszechniania wiadomości o rzekomym prześladowaniu Kościoła w Polsce”. Przebywał w więzieniu w Katowicach (w tym samym co w czasie wojny) 4 i pół miesiąca, proces sądowy odbywał się przed Sądem Wojewódzkim (w tym samym gmachu, w którym w 1942 r. wydano na niego wyrok śmierci). Sąd wydał wyrok skazujący na 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 3 lata, po czym zwolnił księdza Blachnickiego z więzienia.
W 1961 r. ks. Franciszek Blachnicki podjął dalsze studia i pracę naukową na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Sekcji Pastoralnej Wydziału Teologicznego. Licencjat: „Metoda przeżyciowo – wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych” (opracowanie naukowe doświadczeń rekolekcji oazowych z lat 1954 – 1960); doktorat – „Zasada bosko – ludzka F.X. Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterstwa”; habilitacja – „Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej”. Ks. Franciszek pracował na KUL-u w charakterze asystenta i adiutanta, współorganizował Instytut Teologii Pastoralnej. W tym okresie działalności naukowej opublikował ok. 100 prac naukowych i popularnych. Wypracował personalistyczno – eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej w oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II. Prowadził wykłady pastoralne w Lublinie, w Krakowie, we Wrocławiu i w Gorzowie Wielkopolskim. Wypracował koncepcję i podwaliny metodologiczne pod katechetykę fundamentalną i teologię pastoralną ogólną. W 1971 r. zrezygnował z etatu na KUL-u na znak protestu wobec niezatwierdzenia habilitacji przez Ministerstwo Oświaty. W latach 1964 – 1980 ks. Franciszek Blachnicki rozwijał działalność na odcinku odnowy liturgii w Polsce. Założył lubelski zespół liturgistów. Prowadził kursy, wygłaszał prelekcje wprowadzające odnowioną liturgię w całej Polsce. Przez 10 lat był redaktorem „Biuletynu Odnowy Liturgii” drukowanego w „Collectanea Theologica”. Od roku 1967 z mandatu Konferencji Episkopatu Polski był krajowym duszpasterzem służby liturgicznej. Przekazywał je podczas organizowanych przez siebie ogólnopolskich zjazdów diecezjalnych i zakonnych duszpasterzy służby liturgicznej oraz w opracowywanych stopniowo podręcznikach.
W 1963 r. ks. Franciszek Balchnicki podjął na nowo (po prawie 3 letniej przerwie) prowadzenie rekolekcji oazowych, które rozwijając się bardzo szybko przekształciły się w ruch oazowy zwany początkowo Ruchem Żywego kościoła, a potem Ruchem Światło – Życie. Kolejne lata przyniosły rozwój i pogłębienie metody (wypracowanej w latach 1954 – 1960). Metodę 15 dniowych rekolekcji przeżyciowych zastosował Franciszek do grup młodzieży męskiej i żeńskiej, studentów, młodzieży pracującej, księży, alumnów, sióstr zakonnych, dorosłych świeckich i całych rodzin (1973). Praca formacyjna nad wychowaniem dojrzałych, odpowiedzialnych chrześcijan zapoczątkowana w oazie rekolekcyjnej kontynuowana jest w małej grupie w parafii. Ks. Franciszek opracował podstawowe podręczniki zarówno do pracy w czasie oazy (dla Oazy Dzieci Bożych I stopnia, Oazy Nowego Życia I, II, III stopnia) jak i w ciągu roku (dla poszczególnych stopni). Od roku 1977, gdy Ruch Światło – Życie określił się jako ruch ewangelizacyjny, jego założyciel i moderator krajowy, ks. Franciszek, opracował nową wersję programu formacyjnego trzech stopni. Mimo różnych trudności zewnętrznych Ruch rozwija się podejmując kolejne dzieła zainicjowane przez ks. Blachnickiego: Krucjatę Wyzwolenia Człowieka (1979) i w niej nurt obrony życia, plan wielkiej ewangelizacji „Ad Christum Redemptorem” (1980).
10 XII 1981 r. ks. Franciszek Blachnicki wyjeżdża do Rzymu, by kontynuować prace zapoczątkowane przez I Międzynarodowy Kongres Ruchów Odnowy w Kościele. Tam zastał go stan wojenny. W r. 1982 osiadł w ośrodku polskim „Marianum” w Carlsbergu w RFN i rozpoczął organizowanie Między Narodowego Centrum Ewangelizacji Światło – Życie. Prowadził je do chwili śmierci 27 II 1987 r.
Ojciec Święty Jan Paweł II przesłał na ręce ks. bpa Szczepana Wesołego telegram następującej treści:
Bóg powołał do Siebie Ks. Prof. Franciszka Blachnickiego i śmierć ta napełniła smutkiem wiele ludzkich serc i środowisk Odszedł gorliwy apostoł nawrócenia i wewnętrznej odnowy człowieka i wielki duszpasterz młodzieży. Z Jego inspiracji zrodził się specyficzny kształt życia oazowego na polskiej ziemi. Swoje liczne talenty umysłu i serca, jakiś szczególny charyzmat, jakim obdarzył Go Bóg, oddał sprawie budowy Królestwa Bożego. Budował je modlitwą, apostolstwem, cierpieniem i budował z taką determinacją, że słusznie myślimy o Nim jako o „gwałtowniku” tego Królestwa (por. Mt 11, 12).
Dziękujemy Bogu za wszelkie dobro, jakie stało się udziałem ludzi przez Niego. Modlimy się gorąco o pełnię światła i życia dla Jego duszy. Wieloraka działalność i służba Kościołowi i w Kościele, budzenie i ożywianie zaangażowania świeckich, zmaganie się o trzeźwość Narodu, troska o młodych i rodziny, uczyniły ks. Franciszka Blachnickiego niezwykłym świadkiem wiary. Stał się on bowiem głosem, który wzywał wszystkich świeckich, by na co dzień żyli tajemnicą Kościoła.
Kontynuatorom Jego dzieła, współpracownikom, rodzinie, przyjaciołom i uczestnikom pogrzebu z serca błogosławię.