Nie dalej jak 17 dni temu powróciłem z letnich rekolekcji oazowych. Każdy taki czas obfity jest w łaski, ale i w owoce. Już 6 sierpnia napocząłem swój owoc, lecz był to smakołyk darowany już rok temu. Wtedy bowiem podjąłem w duchu decyzję: w 2014 idę do Częstochowy. Czy mi smakowało? Tak!
Wychodząc nie wiedziałem, czego mam się spodziewać, a jednak nie czułem strachu. Św. Paweł pisał do Filipian „Wszystko mogę w Tym, Który mnie umacnia.” i naprawdę uwierzyłem w te słowa, bo ani przez chwilę nie pomyślałem, że mogę nie dojść. Dojdę, z Bożą pomocą na pewno dojdę.
Na pielgrzymce byłem pierwszakiem i dało mi się to we znaki już pierwszego dnia. A konkretnie znakiem tym, jakże czytelnym niestety, był mój plecak. Kolejne dni nauczyły mnie, że miska czy 3 butelki wody wcale nie są mi potrzebne. Wystarczy plastikowy kubek i maksymalnie jedna woda. Ale oprócz ciężaru kilogramów, trzeba było unieść również ciężar kilometrów. A tego nie da się zdjąć, ale jest coś, co pozwala sobie z tym poradzić. Co?
Miłość. Po prostu miłość do drugiego człowieka i drugiego człowieka do nas. Ich uśmiechy, wyciągnięte dłonie, znaki pokoju. Ich płaszcze, parasole, miły, ciepłe słowa otuchy. Wraz z innymi pątnikami nawzajem dodawaliśmy sobie siły i ochoty do dalszego pielgrzymowania. Łączyła nas Jasna Góra i choć każdy szedł we własnej intencji, to szliśmy razem. Razem, a nie tylko obok siebie.
Jako członek Ruchu Światło-Życie mogę powiedzieć i mówię, że to Oaza zaprowadziła mnie na pielgrzymkę. I jestem jej za to wdzięczny, bo trudno porównać to doświadczenie z czymkolwiek innym, czego doświadczyłem wcześniej. Za rok idziecie ze mną. I z Jezusem. On jest co roku.
Tomasz Racki

Komentarze

comments