Był Wielki Piątek i wrócił już z czuwania przy Grobie Pańskim. Alba wisiała na swoim miejscu, o czym informował biały rękaw przygnieciony niechlujnie zamkniętymi drzwiami szafy. Spojrzał na ekran laptopa, na zegar i jeszcze raz na laptopa. Dochodziła północ, a on dopiero zaczynał swój komputerowy maraton. 3… 2… 1… Aby rozpocząć, kliknij swoją nazwę użytkownika.
***
Wielkanoc już za dwa dni, ale ojciec pił tak jak zwykle. A we Wielkanoc będzie pił jeszcze bardziej, jeśli przyjedzie wujek. A potem znów działo się to, przez co płakała. Przez co się cięła. Przez co pragnęła zasnąć na zawsze, a często nie mogła nawet na kilka godzin. Przez co nie wróciła jeszcze do domu. I przez co nie miała do czego wracać. Mama wiele razy mówiła, że ojciec jest chory i że bardzo go kocha. Że można mu pomóc, że ona go nie zostawi, że będzie z nim, aż się wyleczy. I potem też. Że zawsze z nim będzie. Kochała go chyba bardziej od niej i jej małego brata. Starszego n nie było w domu od kilku lat. A tata i tak ją bił.
***
Zaczął od gier, ale i tak skończyło się na pornografii. A potem znów strzelał, żeby zapomnieć to, co obejrzał. Znów obejrzał. Przecież obiecywał sobie, że już nie obejrzy. I starał się. I gdyby tylko mama była w domu. Bo tata nawet jak jest, to nie wchodzi do jego pokoju nawet za dnia, a co dopiero w nocy. Ale mamy nie było. Od dziesięciu miesięcy nie było mamy, bo ktoś popełnił błąd przy wyprzedzaniu i nie dał jej szans na to, żeby dziś weszła do jego pokoju, zanim znów zrobił to, czego nienawidził prawie tak bardzo jak siebie. Jutro Wigilia Paschalna. A potem wróci do domu. Tata będzie oglądał coś w telewizji. A na niego będzie czekał komputer i jasnoniebieski pokój. Nie miał do czego wracać. Nie chciał wracać. W jego życiu nie było niczego, co nadawałoby mu sens.
***
Pomimo niechęci wróciła do domu. Mama siedziała w kuchni przy lampce, a w sypialni spał ojciec przy włączonym telewizorze. Nikt nie chciał go wyłączyć, bo nikt nie chciał wejść do tego pokoju. Cichy szloch matki słychać było nawet w pokoju na górze, ale brzmiał jak wiatrak lub wentylator – każdego dnia tak samo. Nie zmieniał się już od wielu dni. Brat grał jeszcze na komputerze przy zamkniętych drzwiach. Nie wiedział, co dzieje się na dole, ale i tak zamykał się w swoim pokoju na klucz, jak poleciła mu siostra. Pamiętała, co może przyjść do głowy ojcu, gdy mama jest poza domem. Dlatego wciągnęła pierwszy raz. Dlatego wciągnęła wczoraj. Dlatego wciągnęła dziś.
***
Nie było nawet siódmej, kiedy ich oczy spotkały się. Iskry przeskakiwały jakby z jednego na drugie, a ksiądz powiedział „Ciało Chrystusa”. Odeszła z kolejki do komunii, a on spojrzał na twarz kolejnej osoby. A potem następnej. Po ostatniej podłożył patenę pod własną brodę i odpowiedział „Amen”. Dziesięć godzin wcześniej ksiądz kończył kazanie słowami „Bóg chce Cię zbawić, nie potępić. Jeśli chcesz przystąpić do sakramentu spowiedzi, będę czekał po Mszy przez godzinę w konfesjonale”. Przyszły dwie osoby. On i ta dziewczyna z kolejki. Tej nocy nie usiadł do komputera, a ona nie wciągała kresek. Nie potrzebowali tego. Nie musieli zapominać o rzeczywistości, bo mieli nadzieję.
Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.
Tomasz Racki
Podobne wpisy
-
Czy moje marzenia kłócą się z Bogiem?
-
Nadzieja – matka nas wszystkich
-
Oaza Modlitwy o spowiedzi – relacja
Komentarze
comments
Dodaj komentarz