Gwar ludzi na ulicy, szum wichury, warkot motoru. Trąbienie samochodu, tysiące głosów na szkolnym korytarzu, bas ulubionego utworu. Szczekanie psa, krzyk z awantury sąsiadów, imprezowy śpiew pijaka za oknem…

Mój dzień, zapewne Twój również, składa się z milionów najróżniejszych odgłosów i dźwięków. To naturalny element naszej codzienności.
Rozpoczął się czterotygodniowy czas oczekiwania. Czym różni się adwentowy dzień od tego zwykłego? Podejrzewam, że w większości przypadków niczym. Podejmujemy się różnych postanowień na ten czas. Czemu nie podjąć się nietypowego wyzwania? Poszukajmy może tym razem ciszy…

Oazowicze znają zapewne pojęcie zwane silentium sacrum, spotkane podczas rekolekcji. Dla mnie to po prostu czas osobistej ciszy. Moment, w którym wreszcie mogę stanąć przed sobą w prawdzie, nie szukając ucieczki przez zagłuszanie swoich myśli hałasem.

Według definicji termin ten identyfikowany jest z czasem łaski potrzebnym do odzyskania wewnętrznej wolności i dystansu, potrzebnych do budowania relacji z Bogiem, a przez to budowania relacji z ludźmi. To okazja na przemodlenie swoich uczuć, emocji, pragnień, lęków, zranień i problemów. To także okres duchowego i psychicznego wypoczynku.

Silentium to błogosławiona cisza, wypełniona Bożym pokojem.

Może adwent to pora na porzucenie codziennych nawyków współczesnego świata? One niezwykle skutecznie degradują jakże cenną ciszę. Często boimy się jej, gdyż odsłania nasze słabości i zmusza do stanięcia „oko w oko” z trudnymi myślami. Może taka metoda rekolekcji okaże się dla Ciebie skuteczna? Adwent to czas wyzwań i zmian. Spróbuj.

Milczenie jest najwspanialszym wyrazem miłości. Jego cisza jest głęboka, niezmierzona i nieskończona. Taka cisza jest jak dotknięcie twarzy samego Boga. Ten, kto zamknie okno swego umysłu, a otworzy drzwi swego serca, kto wejdzie w głębię ciszy, powraca z imieniem Boga na ustach i w sercu.

Catherine de Hueck Doherty  

Komentarze

comments